“DOES AGE MATTER?” – by Jeroen “Meug” Van Dyck
Groep 2 - 02/03/2023
Bij de start van een nieuw jaar is het altijd eens spannend vooruit kijken naar wat komt. Een van die dingen is toch altijd weer de eerste tasting. Dit jaar zeker, want op het programma stond deze keer een proeverij met een zeer boeiende insteek: is een oude whisky ook echt beter? In onze zoektocht naar het antwoord op deze vraag werden we begeleid door Jeroen Van Dyck van Meug. Meug is een ‘smaakbureau gespecialiseerd in drankbeleving’. Zo staat te lezen op hun website. De passie waarmee Jeroen de avond aanvatte bevestigde dit ook. Jeroen is al meer dan 15 jaar bezig met alcoholische goochelkunsten en vindt niets fijner dan tastings te begeleiden en gezellig over meningen te redekavelen. Zijn mooie presentatie was dan ook doorspekt met filosofische quotes. “does age define us, or is it just a number that I’m labelled with?”, was de eerste.
Hij begon het verhaal bij het prille begin: de immature spirit act van 1915. De een zal al wat geïnteresseerder geweest zijn in de geschiedenisles over deze godendrank dan de ander, maar eensgezindheid heerste ongetwijfeld toen het eerste glas geschonken werd. De 5 jaar oude Glen Deveron was een goede starter. Een zachte neus van zoete vanille en noten die het reukorgaan zachtjes doen ontwaken. Deze opener komt zacht binnen en zijn toegankelijk smakenpalet doet niet verbazen dat dit in de jaren ’80 een klassieke ‘supermarkt’ whisky was die je zo goed als overal kon vinden. Does age matter? Misschien niet, maar locatie zeker wel. De Indische ‘Indri’ (Trini) is een no-agestatement whisky, maar toch weten we uit goede bron dat het vermoedelijk rond de 6 jaar draait. Vrij jong dus, maar toch matuur! Dit vanwege de warme temperaturen aan de voet van de Himalaya. Hij rijpte op bourbon vaten, Oloroso vaten en Pedro Ximénez vaten. Het resulteert in een donkere whisky met veel body. Misschien een wat synthetische entree, maar eveneens houtige tonen die zich uiteindelijk opdringen. Ook de smaak komt behoorlijk kordaat binnen, maar na wat gewenning komt ook de sherry door en smaak je ook wat rozijnen.
Van de Schotse Highlands en de Indische Himalayagebergtes naar … de Vlaamse Ardennen.
De Braeckman stokerij in Oudenaarde specialiseert zich normaalgezien in jenever, maar waagde zich enkele jaren geleden ook aan whisky. Tippen aan hun Schotse meesters doen Belgische whiksy’s natuurlijk nooit, maar als bescheiden zijprojectje slaagt deze 4-jarige virgin oak wel in zijn opzet. We hadden het over ‘age’ en ‘maturity’. Een virgin oak is een goede keuze om dit verschil aan te geven. Donker karamel die weinig verschilt van de kleuren van onze vorige dram. De geuren zijn niet te verwonderen: gin, jenever, graan … Een vlakke maar vlotte whisky waar ook een licht vleugje kruidnagel in terug te vinden is.
Terug naar Schotland. Meerbepaald naar Cameron Bridge. De gelijknamige graandistilleerderij is de oudste van Schotland en ondertussen overgenomen door Diageo. Deze lichtkoper kleurige dram treedt de neusgaten vol, zoet en warm binnen. De smaak sluit hier perfect bij aan. Vol en romig met een kruidige afdronk. Een afgeronde smaak met lichte sherrytonen. Dit smaakprofiel typeert een ‘cask driven’, in tegenstelling tot een ‘spirit driven’ whisky. Tijd voor pauze. Tijd voor frisse lucht of een fris gesprek. Het is gevaarlijk na 4 whisky’s. Het praten en lachen gaat al wat vlotter hierdoor. Ondertussen worden ook wat verse hapjes voorzien. Ondanks de gezellige gesprekken, lukt het toch om er weer in te vliegen, en dat doen we met een Benriach van 19 jaar, opnieuw een donker glas met de focus op zoet, rood fruit. Leuk intermezzo was onze eigen clubbotteling van 2022. Je weet wel, die Double V Ardmore. Jeroen was als ‘neutrale’ kenner best lovend over onze whisky. Het is dan ook een unieke fles.
De turflaag in de Highlands rond Aberdeen is heel wat anders dan de typische Islay turf, waardoor de combinatie met het Laphroaig vat een interessante combinatie is. Deze lieten we wat openstaan, want we weten al dat dit deze licht gouden dram ten goede komt. De turf overtuigt bij het ruiken nog niet, tot die eerste slok. Toch overheerst de turf ook daar niet en blijft het volle en rijke palet eveneens hangen. De 5 jaar oude D.R.K.N.S.S. heeft zijn naam niet gestolen. Het is de donkerste whisky van de avond. Een Lowland sherry van Asta Morris. Zowel frisse als intense en krachtige smaken, waardoor deze wel een geschikte plaats in de line-up kreeg. Eindigen doen we dan weer met de lichtste van de avond: Douglas Laing’s Old Particular. Een Big Peat Single Malt. Bijna zo licht als water, maar laat ons heel duidelijk zijn: dit gaat enkel over de kleur. In de neus ging de laatste winterbarbecue van start. Spek, gerookt hout en uiteraard stevige turf. Zeker dat laatste vinden we natuurlijk ook terug in de mond. Toch ook rijk, maar sowieso is het wel een veilige keuze om met deze af te sluiten.
Het was een enorm boeiende avond, en ongetwijfeld ging iedereen met een tevreden gevoel naar huis. Jeroen zette een sterke prestatie neer, want beginnende leden kregen een toegankelijke en eveneens rijkelijke kennismaking, maar de ‘anciens’ en de kenners onder ons leerden zonder enige twijfel ook heel wat bij. Een goede start voor een veelbelovend Whiskypedia jaar. Sláinte en tot de volgende!
verslag & foto's Frodo
